___ Somalië

Achtergronden:
In januari 1991 werd het regime van SIAD BARRE afgezet; negen jaar lang volgden onrust, factiegevechten en anarchie. In mei 1991 riepen noordelijke clans de onafhankelijke Republiek Somaliland uit, die thans de administratieve regio’s Awdal, Woqooyi Galbeed, Togdheer, Sanaag en Sool omvat. Hoewel niet erkend door enige regering, heeft deze entiteit een stabiel bestaan weten te handhaven, geholpen door de overweldigende dominantie van de heersende clan en de economische infrastructuur die is achtergelaten door Britse, Russische en Amerikaanse militaire hulpprogramma’s.
De regio’s Bari en Nugaal vormen een naburige, zelfverklaarde republiek Puntland, die ook vooruitgang heeft geboekt bij de wederopbouw van een wettige, representatieve regering. Vanaf 1993 kon een twee jaar durende humanitaire inspanning van de VN (hoofdzakelijk in het zuiden) de hongersnood verlichten, maar toen de VN zich in 1995 terugtrokken, nadat zij veel slachtoffers hadden gemaakt, was de orde nog steeds niet hersteld.
In oktober 2000 werd in Arta, Djibouti, een nationale overgangsregering (TNG) gevormd, waarin een brede vertegenwoordiging van Somalische clans zitting had. De TNG heeft een mandaat van drie jaar om een permanente nationale Somalische regering te vormen. De TNG erkent Somaliland en Puntland niet als onafhankelijke republieken, maar is er tot dusver niet in geslaagd hen te herenigen met de onstabiele regio’s in het zuiden; talrijke krijgsheren en facties strijden nog steeds om de controle over Mogadishu en de andere zuidelijke regio’s.
De federale overgangsregering (TFG) is sinds haar oprichting diep verdeeld en controleerde tot eind december 2006 alleen de stad Baidoa.
In juni 2006 versloeg een losse coalitie van geestelijken, bedrijfsleiders en islamitische hofmilities, bekend als de Hoge Raad van Islamitische Rechtbanken (SCIC), machtige krijgsheren in Mogadishu en nam de controle over de hoofdstad over. De rechtbanken breidden hun invloed verder uit over een groot deel van Zuid-Somalië en dreigden de TFG in Baidoa omver te werpen. Na de vorming van een eenheidsregering van de TFG en deARS hebben de Ethiopische strijdkrachten, die in december 2006 Somalië waren binnengekomen om de TFG te steunen tegen de opmars van de oppositionele Unie van islamitische rechtbanken (ICU), zich in januari 2009 uit het land teruggetrokken. De TFP werd verdubbeld tot 550 zetels door de toevoeging van 200 ARS-leden en 75 leden van het maatschappelijk middenveld in het parlement. Het uitgebreide parlement verkoos in januari 2009 Sheikh SHARIF Sheikh Ahmed, de voormalige voorzitter van de ICU en de ARS, tot president.
Sinds 2012, toen een nieuwe internationaal gesteunde regering werd geïnstalleerd, beweegt Somalië zich langzaam in de richting van stabiliteit, maar de autoriteiten worden nog steeds geconfronteerd met uitdagingen van Al-Qaida-gebonden opstandelingen van Al-Shabab. Hoewel Al-Shabab uit de meeste van zijn belangrijkste bolwerken in Zuid- en Centraal-Somalië is verdreven, voert het nog steeds in grote delen van de Hoorn van Afrika dodelijke guerrilla-aanvallen uit tegen de Somalische regering en de strijdkrachten van de Afrikaanse Unie.