8 Oude Manuscripten die het Nieuwe Testament van de Bijbel valideren

Leestijd: 6 minuten

Belangrijke vroege Schriftuurlijke manuscripten die pleiten voor de betrouwbaarheid van de Bijbel.

De Bijbel die we vandaag gebruiken is afkomstig van echt vroege historische documenten. Geleerden zijn in staat om het belang van een manuscript te beoordelen door hoeveel van de Bijbel het bevat, en door de datum die eraan wordt toegekend.

Welke factoren helpen om de leeftijd van een manuscript te bepalen? Veel factoren, waaronder het gebruikte materiaal, de lettergrootte en -vorm, tekstindelingen, versieringen, de kleur van de inkt, en zelfs Carbon-14 datering.

Laten we eens kijken naar een handvol belangrijke vroeg Nieuw Testamentische manuscripten die geleerden tot nu toe hebben ontdekt. Elk dient om te bevestigen dat onze moderne Bijbel inderdaad een betrouwbare weergave is van deze vroege geschriften.

~ John Rylands MS (AD 130) ~

Dit papyrus fragment, ook bekend als “P52,” is ingekapseld in een klimaat-gecontroleerde kast in de John Rylands Library in Manchester, Engeland. Het manuscriptfragment behoorde tot een groep die in 1920 op de Egyptische markt werd verworven, maar pas in 1934 werd vertaald. Het fragment bevat woorden uit het verslag van Jezus’ proces voor Pilatus. Omdat het papyrus aan beide zijden is beschreven, moet het uit een codex komen, een soort boek, en niet uit een boekrol. Als je onze eerdere blogpost over de materialen die werden gebruikt om de Bijbel te schrijven hebt gemist, dan nodigen we je uit om die alsnog te lezen. Dit gedeelte van het Evangelie van Johannes is zo oud dat het helpt om de traditionele datum van de samenstelling van het Evangelie te bevestigen, namelijk omstreeks het einde van de eerste eeuw.

Zoals schrijver Tim Challies zegt in zijn blog post The History of Christianity in 25 Objects, “Dit kleine stukje papyrus is onze oudste historische link naar de Schriften van het Nieuwe Testament. Het vertegenwoordigt de duizenden manuscripten en fragmenten van manuscripten die de eeuwen hebben overleefd.”

Hij voegt daaraan toe: “Van de manuscripten die ons vandaag de dag nog resten, zijn er geen twee precies hetzelfde. Hoe kunnen we er dan op vertrouwen dat de Bijbel die we vandaag de dag bezitten, de Bijbel is zoals God hem geïnspireerd en bedoeld heeft? Dit is waar we dankbaar zijn voor de discipline van de tekstuele kritiek. Tekstcritici zijn geleerden die alle overgeleverde manuscripten onderzoeken en evalueren om de oorspronkelijke tekst nauwkeurig te reproduceren. En hier beginnen we het belang te zien van dit kleine papyrusfragment dat in glas is gevat in de John Rylands Library. Uit dit fragment weten we dat er al in de eerste helft van de tweede eeuw christenen waren langs de Nijl en dat deze christenen precies dezelfde woorden van God lazen die wij vandaag de dag lezen.”

~ Bodmer Papyrus II (AD 150-200) ~

Martin Bodmer, die op 16-jarige leeftijd begon met het verzamelen van ’s werelds beste boeken en vroege geschriften, overleed in 1971. Hij wees een aanbod om zijn omvangrijke collectie te verkopen af. In 2003 werd de huidige Bodmer Bibliotheek voor Wereldliteratuur geopend in Cologny, bij Genève, Zwitserland. Onder de ongeveer 160.000 items is een kopie van de Guttenberg Bijbel, en een groep manuscripten – “P66,” “P72,” en “P75,” enkele van ’s werelds vroegste christelijke geschriften.

“P66,” daterend uit 200 na Christus of eerder, bevat het grootste deel van Johannes’ evangelie. Deze codex is slechts één eeuw verwijderd van de tijd van de autograaf (oorspronkelijke tekst). “P72” is de vroegste kopie van de brief van Judas en de twee brieven van Petrus. “P75, dat geleerden dateren tussen 175 en 225 na Christus, is het vroegst bekende afschrift van het Evangelie volgens Lucas en een van de vroegste afschriften van het Evangelie volgens Johannes.

~ De Diatessaron (ca. 170 na Christus) ~

De Diatessaron, wat “Harmonie van Vier” betekent, werd gemaakt door Tatianus, een christelijke schrijver in de tweede eeuw. Het combineert de vier gecanoniseerde Evangelies tot één harmonieus verhaal. Hoewel Tatianus de bewoordingen van de Evangeliën nauwgezet volgde, plaatste hij de verzen in een andere volgorde.

De Diatessaron werd twee eeuwen lang gebruikt als de standaardtekst van het Evangelie in de liturgie van de Syrische Kerk. Het is van belang als een vroeg manuscript omdat de overgebleven kopieën getuigen van de eerdere Evangeliën.

~ A. Chester Beatty Papyri (AD 200) ~

Deze papyrus codices uit de derde eeuw werden in de jaren 1930 door de Britse mijningenieur A. Chester Beatty gekocht van een handelaar in Egypte. Ze staan ook bekend als “P45,” “P46,” en “P47,” en zijn ondergebracht in Beatty’s geschenk aan de wereld: de Chester Beatty Library in Dublin, Ierland.

“P45” bevat een deel van een codex van Matteüs, Marcus, Lucas, Johannes, en Handelingen. “P46” bevat brieven geschreven door Paulus: Romeinen, Hebreeën, I en II Korintiërs, Efeziërs, Galaten, Filippenzen, Kolossenzen, en I Thessalonicenzen. “P47” bevat de oudst bekende tekst van het Boek Openbaring.

~ Codex Alexandrinus (Ad 400) ~

Dit vroeg-5e eeuwse Griekse manuscript, dat zich in de British Library in Londen bevindt, bevat bijna de gehele Bijbel. Interessant is dat het een van de vroegste boeken is waarin belangrijke versieringen zijn verwerkt om belangrijke scheidslijnen in de tekst aan te geven.

Volgens de website van de British Library: “De beginregels van elk boek zijn met rode inkt geschreven en secties binnen het boek zijn gemarkeerd door een grotere letter die in de kantlijn is gezet. Woorden zijn ononderbroken geschreven in een grote vierkante unciale hand zonder accenten en slechts enkele ademhalingstekens. Het bevat 773 bladzijden, 630 voor het Oude Testament en 143 voor het Nieuwe Testament. Elke bladzijde meet 32 cm x 26,5 cm.”

~ Codex Bezae Cantabrigiensis (ca. AD 450) ~

De Codex Bezae, die zich in de universiteitsbibliotheek van Cambridge in Engeland bevindt, dateert uit de 5e eeuw. Hij bevat op unieke wijze de Evangeliën en Handelingen, in zowel Griekse als Latijnse bladzijden, die tegenover elkaar liggen. Het enige boek dat volledig is, is het Evangelie van Lucas; van de andere boeken ontbreken bladzijden. De codex werd in 1562 door de theoloog Theodore Beza verworven uit een klooster in Lyon, Frankrijk. Hij schonk het in 1581 aan de universiteit.

~ Codex Vaticanus (AD 325-350) ~

Dit manuscript, dat zich sinds vóór 1475 in de Vaticaanse bibliotheek in Rome bevindt, bevat bijna de gehele Bijbel. Na honderd jaar tekstkritiek beschouwen velen deze codex als een van de meest betrouwbare Griekse manuscripten van de tekst van het Nieuwe Testament.

~ Codex Sinaiticus (AD 350) ~

Dit uiterst belangrijke manuscript, in 1844 ontdekt door Constantin von Tischendorf, een vooraanstaand bijbelgeleerde in zijn tijd, in het klooster van St. Catharina aan de voet van de berg Sinaï in Israël, bevindt zich in de British Library. Het St. Catharinaklooster en bibliotheken in Duitsland en in Rusland bezitten enkele afzonderlijke pagina’s. Het manuscript bevat bijna het gehele (4e eeuwse) Nieuwe Testament en meer dan de helft van het Oude Testament. Wat de evangelieteksten betreft, wordt de betrouwbaarheid ervan geacht op de tweede plaats te komen na die van de Codex Vaticanus. Voor Handelingen is de betrouwbaarheid gelijk aan die van de Codex Vaticanus, en voor de zendbrieven staat de betrouwbaarheid op de eerste plaats.

De ontdekking van dit manuscript is een fascinerend verhaal. Tijdens een bezoek aan de St. Catharina zag Tischendorf toevallig enkele blaadjes perkament in een prullenmand met papieren die bestemd waren om de oven van het klooster te stoken. Bij onderzoek bleken zij deel uit te maken van een kopie van de Septuagint versie van het Oude Testament. Tischendorf haalde niet minder dan 43 bladeren uit de mand, ongetwijfeld geschokt toen een monnik terloops opmerkte dat twee mandladingen met soortgelijke weggegooide bladeren al waren verbrand.

~ Grote reden om te geloven ~

Al met al geeft het grote aantal manuscripten van het Nieuwe Testament en de vroegheid van de overgebleven manuscripten ons grote reden om te geloven dat het Nieuwe Testament de inhoud van de originelen nauwkeurig overbrengt.

Zoals we in een eerdere blogpost met de titel Testen van de Historische Betrouwbaarheid van het Nieuwe Testament hebben vermeld, zijn er van alleen al de meer dan 5.800 bekende Griekse manuscripten van het Nieuwe Testament meer dan 2,6 miljoen pagina’s! Dat komt neer op een kilometer aan manuscripten van het Nieuwe Testament (en 2,5 kilometer voor de hele Bijbel), vergeleken met een gemiddelde van een meter manuscript van de gemiddelde klassieke schrijver. Als we zowel het Oude als het Nieuwe Testament combineren, hebben we meer dan 66.000 manuscripten en rollen!

In deze blogpost wordt de onlangs herziene apologetiek-klassieker van Josh en Sean McDowell onder de aandacht gebracht: Evidence That Demands a Verdict (Bewijs dat vraagt om een oordeel). We zijn ervan overtuigd dat deze volledig bijgewerkte en uitgebreide bron een effectief evangelisatiemiddel voor u zal zijn, en uw geloof zal versterken door de moeilijkste vragen te beantwoorden die u door sceptici worden voorgelegd. Weet wat je weet, want het is waar. Maar deel deze waarheid met LIEFDE!