Bron: Spinkly Magazine
Aan het ontmoeten van nieuwe mensen kan ik nerveus worden.
Het is geen verlegenheid of wantrouwen of een zorg dat ze me niet aardig zullen vinden (ik bedoel, kom op, wie zou me niet aardig vinden?). Het is omdat ik weet dat in ons eerste gesprek het onvermijdelijke zal gebeuren:
“Dus…waar kom je vandaan?”
“Dus…heb je broers of zussen?”
“Dus…hoe vaak bezoek je je familie?”
En dan moet ik een keuze maken: Lieg ik tegen ze – of vertel ik de waarheid dat ik gewoon geen familie heb?
Omdat als ik lieg, dat niet alleen mijn doorlopende, succesvolle bestaan te schande maakt, maar het ook heel lastig zou maken als deze persoon meer dan een eenmalige gesprekspartner zou blijken te zijn.
Als ik de waarheid vertel, loop ik het risico elke kans op een vriendschap te verpesten doordat ze 1) zich ongelooflijk opgelaten voelen over mijn antwoord of 2) me bestempelen als een minder belangrijk mens op deze aarde omdat ik geen gezin heb.
95% van de tijd vertel ik de waarheid.
Maar het feit dat ik me niet schaam voor het feit dat ik geen gezin heb, maakt het in onze samenleving niet gemakkelijker om ermee te leven.
Families (dat wil zeggen, kracht in aantal) zijn niet langer organisch belangrijk voor ons sinds we niet elke dag het risico lopen om door leeuwen te worden opgegeten, maar we blijven ze desalniettemin als iets veel meer dan een onontgonnen culturele waarde beschouwen.
Als je mensen vertelt dat je je familie hebt verloren in een vreselijk ongeluk of door een aaneenschakeling van ziektes, wordt je door de samenleving “vergeven” voor je situatie. Ze kunnen nu op zijn minst de rest van je dagen achter je rug om medelijden met je hebben. (Joepie?) Maar als blijkt dat je uit vrije wil je bloed- of aanverwanten hebt verlaten – joepie, dan ben je een vreselijk, vreselijk mens.
Echter, er zijn allerlei redenen waarom mensen niet aan (lastige) families kunnen hangen, waaronder, maar verre van beperkt tot:
- Individuen die vertrekken als gevolg van misbruik of verwaarlozing binnen het gezin
- Individuen die vertrekken als gevolg van een familiaal falen om hen te steunen – hetzij in het algemeen of tijdens een moeilijke periode (zoals overlijden, echtscheiding of misbruik)
- Individuen die vertrekken als gevolg van een familiale afwijzing van hun identiteit (zoals LGBTQIA+ zijn,
- Individuen die vertrekken als gevolg van familieleden die zich bezighouden met slopende activiteiten (zoals drugsmisbruik, kleptomanie, pedofilie, of moord)
Maar deze redenen zijn vaak niet geldig genoeg voor de gemiddelde, familie-gelukkige persoon, en worden vaak beschouwd als ongepaste bagage om te vermelden aan iemand kort na hun ontmoeting.
Om het maar eens ronduit te zeggen: onze maatschappij staat ons alleen toe geen familieleden te hebben als ze dood zijn. Of, met andere woorden, als er geen ander mogelijk alternatief is voor het hebben van hen.
Dit speelt in op de veronderstelling dat alle families goed zijn, al was het maar voor hun eigen verwanten.
En als iemand deze veronderstelling in het gezicht slaat (door zijn eigen behoeften voorop te stellen – het schandaal!
Sommigen van ons kunnen zich niet voorstellen hoe het zou zijn om geen gezond familiaal steunsysteem te hebben gehad in het leven, en dus doen we dat niet. In plaats daarvan mijden we degenen die het al moeilijk hebben.
Mensen, dit is onderdrukking op zijn best – zo ingebakken en overheersend dat vrijwel niemand van ons het merkt, tenzij we aan de ontvangende kant staan.
En het dwingt mensen om bij families te blijven die hen pijn doen, geen respect voor hen hebben, of anderszins hun bestaan onder de duim houden.
Door de onderstaande onbeschofte overtuigingen te vermijden en te bestrijden, kunnen we die veel dichter bij het bevrijden van mensen uit ongezonde en giftige relaties komen.
We kunnen het goedmaken met onze families als we ‘het gewoon proberen’
Zoals gezegd in een vorig artikel, is dit een uitspraak die vaak wordt gedaan door mensen die – zegen hun hart – geen freaking clue hebben.
Ze stellen zich voor dat elke ruzie kan worden verholpen, dat geen misdaad sterker is dan bloed.
Dit is gebaseerd op twee aannames: 1) dat alle familieleden automatisch en onvoorwaardelijk van elkaar houden door een soort kosmische kracht, en 2) dat geen enkel familielid ooit een ander zou willen of kunnen kwetsen. Het is blijkbaar gewoon niet mogelijk.
Er is ook de overtuiging dat je op de een of andere manier niet alleen verantwoordelijk bent voor de problemen die je met je familie hebt, maar dat het jouw schuld is dat je ze er niet op magische wijze van kunt overtuigen dat ze er iets om geven.
Het ligt niet aan de individuen die enig familiaal wangedrag in stand hebben gehouden – het ligt aan jou. Omdat jij degene bent die weggaat. Jij bent degene die zijn handen in de lucht moest steken voor gezinstherapie en gerechtelijke bevelen en al het andere waarmee je familie weigerde je tegemoet te komen (ervan uitgaande dat deze zelfs de moeite van het proberen waard waren). Jij bent degene die een standpunt innam om jezelf veilig of gezond te houden of wat de reden dan ook was geweest. Het is jouw schuld dat je geweldig bent.
Illogisch, nietwaar?
Op het eind staan al deze negatieve veronderstellingen die op je worden gelegd gelijk aan één ding: De nee-zeggers zijn er nooit geweest, kunnen hun eigen bestaan zonder hun familie niet bevatten, en vanwege de 404-fout in hun hersenen, proberen ze te gaan voor het enige concept dat zinvol voor hen is: Het is op de een of andere manier jouw schuld.
We moeten medelijden hebben
Voor vrijwel ons allemaal doet het pijn om familie te verlaten. Het maakt niet uit wat de omstandigheden zijn.
Dit zijn niettemin de enige mensen die we voor ons gevoel echt kennen, en we zijn geconditioneerd om te geloven dat deze mensen altijd het belangrijkst voor ons moeten zijn.
Het doet dingen met je psyche – bovenop alle onzin die je familie je om te beginnen al toewerpt.
Er is dus zeker een genezingsproces, een paradigmaverschuiving van je leven. En het zal klote zijn in verschillende mate. Maar weet je wat? Na een jaar of twee na het begin van mijn nieuwe leven, realiseerde ik me hoeveel meer geweldig dingen waren.
Wanneer ik medelijden voel van iemand als ze erachter komen dat ik geen familie heb, doe ik mijn best om mijn irritatie in te slikken. Het is beledigend om te denken dat ik een incompleet wezen ben omdat ik niet praat met mensen die mijn bloed delen. Ik bedoel, er is zoveel meer in mij dan dat. Ik ben niet slechts een verlengstuk van de mensen voor mij. De mijne bezaten mij niet en de jouwe bezitten jou niet.
Zeker, er zal altijd pijn zijn en verlangen en heimwee naar de weinige goede tijden die we hadden. Maar dan herinner ik me hoe pijnlijk het ook was, en hoe die goede tijden de slechte niet konden rechtvaardigen of compenseren.
Op het laatst heb ik geen tijd om medelijden met mezelf te hebben. Ik heb het te druk met het leven van een vrij verbazingwekkend leven.
En als ik geen medelijden met mezelf heb, zou je ook geen medelijden met mij moeten hebben.
We hebben niets te doen op gezinsvakanties
Ik kan je niet vertellen hoe vaak ik kennissen of vrienden van vrienden heb gehad die me benaderden en zeiden: “Je hebt geen gezin, toch? Oh goed, dus je kunt mijn kat/hond/vogel/gremlin voeden terwijl ik weg ben voor Kerstmis/Hanukkah/Thanksgiving/Mijn Offergeit Ceremonie!”
Ik heb soms zoveel mensen gehad die me rond de feestdagen benaderden dat hun verzoeken elkaar overlapten, waardoor ze om mij vochten zonder dat iemand stopte om te vragen of ik de verantwoordelijkheid wel op me wilde nemen.
Ten eerste, onbeschoft.
Ten tweede, ik heb een hoop lol rond “familie” feestdagen. Ik roep vaak mijn medewezen bij elkaar voor een dag met bordspelletjes, films, eten of gewoon wat klooien.
Ook al is het een methode, ik heb altijd, altijd van mijn vakanties gehouden sinds ik mijn familie heb verlaten. Ik raak echt opgewonden, niet alleen vanwege alle mogelijkheden die ik heb om het te vieren, maar ook omdat ik gewoon niet langer als een gekooid dier vastzit in een giftige omgeving. Waarom is dat minder reden tot feestvieren dan wat er met je bloedverwanten gebeurt?
Zorg dan dat iemand anders op je schildpad past. Ik hou van het beestje, maar ik wil niet dat mijn eigen plannen worden onderbroken, net zo min als jij dat wilt.
Onze persoonlijke levens zijn minder belangrijk dan de jouwe
Een beetje zoals bovenstaande onbeschoftheid, alleen vaak betrokken bij collega’s in plaats van vrienden van vrienden.
Hoe ik ook werkte (voedselbereiding, klantenservice, bedrijf), ik had altijd mensen die me benaderden en zeiden: “Kun je mijn dienst overnemen die drie dagen voor Thanksgiving? Ik wil echt mijn familie vroeg zien, en ik weet dat je er geen hebt.”
Het spijt me, spreek alsjeblieft langzaam en articuleer terwijl je me uitlegt wat je net precies over mijn leven impliceerde. Want ik heb plaatsen te gaan, mensen te ontmoeten, en veel date-avonden gepland in het aquarium. Dus mijn antwoord is nee. Ga het iemand anders vragen.
In mijn ervaring is dit de aanname die de meeste tegenwerking krijgt als je hem uitdaagt.
Ik heb net geweigerd je dienst of project over te nemen terwijl ik weet dat je familie te zien hebt en jij weet dat ik die niet heb? Vervloekt ben ik en mijn lage, niet-familiale plannen. Mijn mensen kunnen nooit zo belangrijk zijn als jouw mensen. Ook al hebben ze – je weet wel – me opgeraapt, afgestoft, en ervoor gezorgd dat er voor me gezorgd werd, ook al waren ze daar wettelijk niet toe verplicht.
Just Because We Don’t Have “family”, We Don’t Have Family
Dat brengt me bij mijn volgende punt: Nee, we denken niet dat we beter zijn dan jullie.
Maar vergeet niet dat jullie ook niet beter zijn dan wij.
We hebben misschien geen bloedverwanten, maar we hebben nog steeds verwanten. Die van jullie zijn alleen anders dan die van ons. Jullie hebben gewoon meer geluk op sommige gebieden en wij op andere. Onze families zijn ons niet van meet af aan cadeau gegeven. En terwijl we erkennen en respecteren het belang en de heiligheid van uw bloedbanden (en serieus, dat is geweldig voor je), er is niettemin een gevoel van trots in het hebben van ze te bereiken op eigen kracht, zonder bloed.
Het is de officiële stempel dat we het hebben gemaakt, dat we gaan om goed te zijn. Deze glorieuze mensen overtuigen ons ervan dat we inderdaad toch liefde waardig zijn.
Kortom, onze Families zijn heel belangrijk voor ons. Klop ze niet af.
Als je ze afkraakt, ontkracht je hun belang voor ons als echte, ademende invloeden in ons leven.
Je bestendigt het geloof dat sommige mensen het recht hebben om andere mensen te bezitten. Je geeft aan dat je beter bent dan wij door louter het lot en toeval en voorrecht.
Dus alsjeblieft, doe ons allemaal een plezier en heroverweeg wat familie voor jou betekent.
Het zal helpen een deel van de onderdrukking te ontmantelen die boven al onze hoofden hangt. Iedereen heeft het recht zich te verwijderen van giftige situaties en mensen, om veilig en gelukkig te zijn. Zo simpel is het.
James St. James is een bijdragende schrijver voor Everyday Feminism. Hij is niet zo dol op zijn naam, maar hij moet toegeven dat het hem makkelijker te onthouden maakt. Als hij niet bezig is om cis gender mensen bang te maken met zijn trans gender agenda, speelt hij graag SEGA en eet hij snoep.